PALINA DABRAVOLSKAYA / CHORNABROVA

On the right

Palina Dabravolskaya / CHORNABROVA (she), 28; theater director, actress, multidisciplinary artist
Belarus -> Ukraine -> Poland. My Homeland is Belarus! But now I live in Warsaw.
21 March 2021
We moved, escaping political persecution of my mom, and then all of us. We decided that surviving together with our family in another country would be a little easier than if my mom tried to do it alone with my little brother. So, everyone went to Kyiv right away – my older sister and me. Then on November 11, 2021, I moved to Warsaw, and I'll be living here. Later, my sister joined me, and when the war started, my brother and mom came as well.
Right now, I feel utterly exhausted, both physically and mentally. I'm on my way home to a session with a psychotherapist. Finally, after all these years, I've been diagnosed, so I understand a bit more why I feel this way – very tired, always wanting to sleep. It's been going on for many years, not just the last three. A lot is happening, but it seems like it's not enough, and it takes a toll on my physical state. However, I feel better than I could have expected, better than I used to. So, in principle, I have a pretty good life. As we joke here: "Hello, I'm Chornabrova, in 2.5 years of emigration, I have a car, a wife, “dziecko” - meaning a child (a dog, in our case), projects, and I can make a living by doing freelance, not just odd jobs.
I miss most of all, of course, my home – not only my own but also my grandparents' home in Minsk. In general, I miss Minsk – it never used to be like this, but in the last few years, it's the only thing I dream about. Only Minsk appears in my dreams. It's quite interesting because it's not like I always felt a strong attachment to this city, but I know Minsk like the back of my hand – I've been a Minsk resident for I don't know how many generations, and I know very personal corners of it.
I would return without a doubt if it were possible. I tell everyone: as soon as possible I'd put everyone in my car and drive to show to my beloved my city, everything I had, everything I have. Every corner of my previous life.
Recently, our grandparents came to visit us, and it was only a few days ago that we found out that, as it turns out, we have Roma roots – firstly, it puts everything in its place, and secondly, it's just so cool. It means that I have immigrant roots throughout my life. I know precisely that on my grandfather's side, there was an ancestor who was a soldier, and that's why they always emigrated, always moved from one country to another. My great-grandmother was actually born near Japan, on the Kuril Islands, where they met my great-grandfather, and then they moved to Belarus. There are so many stories like that.
Speaking of Kyiv, "Eurovision" and Maneskin saved me. I listened to Måneskin - La Paura Del Buio and even translated it back then into Belarusian, and I still sing it from time to time at concerts. Also about the time when I was in Kiev, this is all my song CHORNABROVA - Kupalinka. My Warsaw, the latest one is Little Simz - Introvert.

***BELARUSIAN***

Паліна Дабравольская / CHORNABROVA (она), 28 год; тэатральная рэжысёрка, акторка, мультыдісцыплінарная мастачка.
Беларусь -> Украіна -> Польшча. Мая родная краіна – Беларусь! Але зараз жыву ў Варшаве.
21 сакавіка 2021 года
Мы пераехалі, пазбягаючы палітычнага пераследу мамы, а потым і нас усіх. Мы вырашылі, што выжыць разам з сям’ей у іншай краіне трошку лягчэй, чым калі б мама адна з малым сынам спрабавала гэта рабіць. Таму ў Кіеў ехалі адразу ўсе – я і мая старэйшая сястра. А потым 11 жніўня 21-га года я пераехала ў Варшаву, і тут застаюся жыць, пазней да мяне далучылася сястра, а як вайна пачалася – і брат з мамай.
Зараз я сябе адчуваю піздец заябанай, і фізічна, і псіхічна, я акурат зараз еду дадому на сесію да псіхатэрапеўткі. Нарэшце за ўсе гэтыя гады мне паставілі дыягназ, таму я крыху больш разумею, чаму так сябе адчуваю – вельмі стомлена, заўседы хачу спаць. Гэта доўжыцца ўжо шмат год, не толькі апошнія тры. Вельмі шмат чаго адбываецца, але нібы гэтага недастаткова, і гэта адгукаецца на фізічным стане. Пры гэтым, я адчуваю сябе лепей, чым магла бы, і лепей чым калісці, таму што, у прынцыпе, у мяне дастаткова добрае жыццё. Як мы тут жартуем: «Прывітанне, я – Чорнаброва, за 2,5 гады ў эміграцыі ў мяне ёсць машына, жонка, dziecko – гэта дзіценак (сабака), праекты, і я магу зарабляць фрылансам, а не дзесьці дадаткова».
Я больш за ўсе сумую, канешне, па дому не толькі свайму, але па дому бабулі і дзядулі ў Мінску. Увогуле па Мінску сумую – такога не было, не было, не было, а вось апошнія паўгады толькі ён мне і сніцца. Толькі Мінск мне і сніцца. Гэта вельмі цікава, таму што не тое каб я заўсёды вельмі моцна адчувала прывязку да гэтага горада, але я ведаю Мінск, як свае пяць пальцаў – мінчанка ня ведаю ўжо ў якім пакаленні, і ведаю вельмі асабістыя закуткі.
Я б безумоўна павярнулася, калі б гэта было мажліва. Я ўсім кажу: як толькі – адразу. Я ўсіх саджу ў сваю машыну і еду паказваць сваёй каханай жонцы ўсё, што я мела, усё, што я маю. Кожны куточак майго папярэдняга жыцця.
Да нас зараз прыязджалі бабуля з дзядулям, з-за гэтага толькі некалькі дзён таму мы даведаліся, што, аказваецца, у нас ёсць карані ромаў – па-першае, гэта ставіць усе на свае месцы, па-другое – гэта так прыкольна. Гэта значыць, што ўвогуле ў мяне карані эмігранцкія праз усё жыццё. Я ведаю дакладна, што ў мяне па дзядулінай лініі прадзядак быў ваенны, і таму яны заўсёды эмігравалі, заўсёды пераязджалі з краіны ў краіну. Мая прабабуля ўвогуле нарадзілася блізка да Японіі, на Курылах, там яны пазнаёміліся з прадзядулям і потым пераехалі ў Беларусь. Вельмі шмат такіх гісторый.